مردی آمد کسی که خورشید چشم هایش می خندید و ماه از پیشانی اش می خرامید .گیسوانش سایبان جهان و دستهایش عطوفت آشکار خداوند بود .راز پنهان حقیقت در سینه اش تاب می خورد و معنای جاویدان بودن از نگاهش می تراوید .

امام حسین (ع)تجلی جمال خداوندی در زمین و ظهور جمالز حضرت حق در زمان است.زیستن پس از آمدن امام حسین (ع) معنای راستین خویش را باز یافت و مردن با ابدییت آسمان پیوند خورد .

شکل سیاه خاک با نام مبارک حضرتش مفهوم روشن افلاک گرفت ونام زمین از محبت گام های او سر بلند شده است .

و حالا یا حسین قلبم را از محبت خویش آکنده کن و به درگاه حضرت دوست واسطه فیض برای این بنده گنهکار باش که گرچه دستانش خالی ورویش شرمنده است اما گاه با بردن نام تو اشک در چشمانش حلقه می زند و همین اندک اورا خرسن می کند که در عطوفت ومحبت شما طمع نموده و به فضل وکرم الهی امیدوار باشد .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: